Semum

İlk olarak semum haberi yayınlandığında Türkiye korku sinemasına bir alt tür geliyor dediler. Fakat daha çok az örneği bulunan bu Türkiye korku sineması resmen ortada değildi. Sadece cesur girişimcilerin böyle bir Türk sineması kolu çabalarından ibaretti. Yani aslında hemen bir alt tür geliyor demek şuan gittiğimiz yola bakınca daha 10 yıl alt türün çıkmayacağını düşünüyorum. Yine de yaratık diye bir alt tür olacaksa semum buna girebilecek en güçlü aday fakat aslında semumunda doğaüstü olaylar kategorisinde incelenmesinin doğru olduğunu savunanlardanım. Bilemiyorum aslına Türkler belki de korkutmayı amaçlıyor. Ama maalesef korkutamıyoruz.

Özellikle görsel efektlere ve seslendirmeye yönelince senaryo hataları ve senaryo zayıflığı yüzünden komik sahnelerin ortaya çıkması güzel bir konunun başarısız olmasına sebep oluyor. Öncelikle Karacadağ, ilk filminde olduğu gibi burada da atmosferi öne çıkarıyor. Buna paralel olarak ses ve müzik kullanımında gayet başarılı olduğunu söyleyebiliriz. Peki bu atmosfer, "Semum"da nasıl bir konuma oturuyor? İlk olarak genç bir karı-kocaya odaklanıyor yönetmen. Çiftin İstanbul'un taşrasında, müstakil bir ev almalarıyla girizgâhı yapıyor. Bu açılış ile birlikte gerilim başlıyor. Bir taraftan Azrail görünümlü bahçıvan, diğer bir taraftan komik bir şekilde kaşı gözü oynayan emlakçı, izleyiciyi tedirgin etmeye çalışıyorlar. Tabii bu motifler, böyle sürüp giderken Karacadağ atmosfer yaratma niyetinden bir an olsun caymıyor. Ancak filmin 'semum'u, 'iblis'i ya da 'yaratık'ı çıktığı ana kadar sürüyor bu. Bir noktadan sonra ses efektleri ve görsel efektler, yönetmeni filmin içine hapsediyor. Kendini, 'kamera sallama', anlamsız ses efekti yerleştirme, sürekli tekrar yapma gibi basit numaralara bırakıyor Karacadağ. Bu yüzdende resmen güzelim senaryoyu çöpe atıyor. İlk başta kurulan atmosferle yaratılan tipik korku taktikleri olan 'hangi alt türün içindeyiz?' ve 'katil kim?' gibi sorular, film boyunca canlı tutulmaya çalışılıyor. Ancak filmin ilk karesinden itibaren zaten başkarakterin içine şeytan gireceğini biliyoruz. Yani sonradan yamanan bu tüm yan öğeler, özellikle bahçıvan ve komşu karakterlerinin kötü oynanması ve yazılmasıyla da yapay bir dünya yaratılıyor aslında.
Fakat b tipi filmlere yakın bir film ortaya çıkıyor. Özellikle kedinin ezildiği sahnede bahçıvanın berbat oyunculuğu yüzünden salondan kahkahalar yükseliyor. Ciddi bir korku filminin içinde “Öldü. Demek ki 9 canlı değillermiş.” demesine ne gerek vardı? Film Avrupa ve uzak doğu yapımlı korku filmlerine göz kırpıyor ki bu da seyirciye biz Türklerde ancak böyle yandan soldan çalarak film yaparız yorumlarına sebep oluyor. Örnek; Garez, Halka, Juon, Costantine (Özellikle cehennemdeki savaş sahnesi) "Shivers"dan (1975) alınan küvetteki tecavüz sahnesi gibi spesifik göndermeler, en belli başlıları. Yani Karadağ onların şeytanı varsa bizimde semumuz var demeye çalışıyor. Bu arada belirtmeden geçmek istemem. Son sahnedeki cehennem çok mükemmel olmuş. Fakat oyunculuklar hakkında güzel şeyler diyemeyeceğim. Ucuz b tipi filmlerdeki oyuncular kadar amatör oyunculuklar vardı. Özellikle imamın ağlanacak halimize gülünecek oyunculuğunu örnek göstermek isterim. Film, aslında korkunun 'şeytan' ve 'büyü' türleri arasında duran yeni bir alt tür yaratmaya çalışıyor. İnsanlardan önce yaşadığı varsayılan Türk şeytanı 'semum', bu alt türün çıkış noktası olarak mantıklı aslında. Çünkü iyi kodlandığını söyleyebiliriz Türk kültürünün içinde. Hasan karadağ’ın artık kesinlikle sırf ticari amaçlı film yaptığı ortaya çıkıyor. Dur açauım kuranı belki para kazanacak senaryo bulurum dermiş gibi.
Karacadağ'ın filmine eklediği, "D@bbe"de de hissettiğimiz, en dikkat çekici ve rahatsız edici nokta ise dini mesajı. Yönetmen, 'Semum' adlı yaratığı din karşıtı ve ateist bir motif olarak düzenleniyor.İyi seyirler...